De Shiba

Diverse taken zorgden voor een grote diversiteit aan rassen. Ieder ras heeft zijn eigen specialiteit. Hoe zijn die rassen tegenwoordig, bijvoorbeeld als gezinshond? Welke karaktertrekken hebben ze, en waar blinken ze in uit? Deze keer een heel natuurlijk, klein maar pittig typetje: de Shiba.

Herkomst: Japan

Levensverwachting:12 tot 16 jaar en soms ouder

Karakter: Intelligent, Sterk, Zelfverzekerd, Onafhankelijk, Koppig

Gewicht: Reu: 10–12 kg, Teef: 9–10 kg

Hoogte: Reu: 39.5.–41 cm, Teef: 36.5 met een tolerantie van 1.5 cm

Kleur: Rood, Wit, Black and than , Crème, Sesam, sasig

Hoewel Japan meerdere hondenrassen kent, zijn er zes rassen die echt hun oorsprong in het Land van de Rijzende Zon vinden. Dat zijn de Akita, de Shiba, de Kishu, de Hokkaido, de Kai en de Shikoku,

De Shiba is daarvan waarschijnlijk de oudste.

Hij is tevens de kleinste en het is heel goed mogelijk dat de Shiba daaraan zijn naam te danken heeft want ‘Shiba’ refereert aan een bescheiden formaat.

De toevoeging ‘Inu’ die vaak gebruikt is, is gewoon Japans voor ‘hond’.

De Shiba is van origine een jachthond die gebruikt werd om klein wild uit hun velden te jagen en vogels op te stoten, zodat de jager er een schot aan kon wagen.

Dat deden ze voornamelijk in dichte begroeiing en daarmee komt er nog een andere mogelijke verklaring voor de benaming Shiba om de hoe kijken. Want Shiba betekent ook kreupelhout en het vurige rood van zijn vacht had vrijwel dezelfde kleur als de herfstbladeren waarin hij zijn werkzaamheden verrichtte.

Hoewel de geschiedenis van de Shiba heel ver terug gaat, waarschijnlijk al tot aan de derde eeuw voor Christus, heeft het ras het niet makkelijk gehad. Door het inkruisen van Europese jachthonden, de tweede wereldoorlog en een epidemische uitbraak van hondenziekte werd het ras in de tweede helft van de negentiende en de eerste helft van de twintigste eeuw gedecimeerd. De redding was echter nabij toen de Vereniging tot bescherming van de Japanse hond opgericht werd. Uit de meest afgelegen gebieden van Japan werden de restanten van het ras bijeen gebracht om te voorkomen dat het ras uit zou sterven. In 1936 werd de Shiba door de Japanse regering aangewezen als inheems dier en tot natuurmonument verklaard.

Het Karakter van de Shiba Inu

Over het waarom van de glimlach van de Mona Lisa is veel gespeculeerd. Kijk eens goed naar de Shiba en je zult tot de ontdekking komen dat hij ook over zo’n geheimzinnige glimlach beschikt. Het is dan ook een tikje ondoorgrondelijk ras, iets wat hij gemeen heeft met meer Oosterse hondenrassen. Ben je geen Shiba gewend, ga er dan van uit dat dit ras over een gebruiksaanwijzing beschikt (in het Japans) en die zal je eerst goed door moeten nemen voor je met de Shiba door één deur kunt. Hij heeft een onafhankelijke aard, is behoorlijk zelfverzekerd, kan zo koppig als een ezel zijn en heeft een vrije geest, die zich moeilijk aan banden laat leggen. Dat houdt overigens niet in dat hij geen goede band met zijn eigenaar kan vormen, het tegendeel is waar. Voor zijn baas is het vaak een uitermate loyale hond, die zijn affectie echter niet gauw in overdreven mate zal tonen. Bij tijd en wijle even knuffelen een gepaste begroeting als de baas thuis komt, maar verwacht geen uitzinnige vreugde of een hond die zich verliest in ellenlange knuffelpartijen. De gemiddelde Shiba ligt liever rustig náást zijn baas dan bovenop hem. Verschil moet er wezen; een Shiba is per slot van rekening geen Labrador en dat zal hij je laten weten ook.

Tegenover vreemden is de Shiba meestal vriendelijk maar wel enigszins gereserveerd en soms zelfs wantrouwend. Als hij de boel niet vertrouwt dan blijkt hij ook bijzonder waaks te zijn en kan hij zijn stem behoorlijk laten horen. De bewering dat de Shiba, zoals de Basenji, niet kan blaffen, berust dan ook niet op waarheid. De Shiba blaft wel, maar niet frequent en alleen als het nodig is. Huilen als een wolf kan hij overigens ook. Dan is er nog een geluid waar de Shiba over beschikt en dat vrijwel alleen aan de eigenaar en diens buren bekend is: de Shiba-schreeuw. Shiba’s kunnen op een bijna menselijke manier schreeuwen als iets ze niet bevalt. Bijvoorbeeld als ze in bad gestopt worden of een pedicure moeten ondergaan. Dus moet de Shiba in bad: sluit ramen en deuren en zet de radio op vol vermogen. Voor je het weet staat anders de politie op de deur te bonken met de verdenking dat je je kinderen mishandelt.

Voor kinderen is de Shiba niet direct de eerste keuze uit de verschillenden hondenrassen. Hij kan er goede maatjes mee worden maar verwacht wel dat ze hem vriendelijk en met respect behandelen. Gebeurt dat niet, dan kan de Shiba venijnig uit de hoek komen. Met wat oudere kinderen, die de regels respecteren, kan de Shiba over het algemeen prima uit de voeten, maar een echte speelkameraad is hij niet altijd. Dat komt voor een deel omdat de gemiddelde Shiba er absoluut niet het nut van inziet om twintig keer een balletje op te halen en omdat hij ook niet altijd bereid is om op een uitnodiging tot een spelletje in te gaan. De Shiba kan heus wel spelen maar doet dat graag op zijn eigen voorwaarden en niet omdat een ander daar nou toevallig zin in heeft. Daarnaast heeft de Shiba nog wel eens de neiging om zijn spullen te bewaken en, indien nodig, te verdedigen. Zijn motto is ‘wat van mij is blijft van mij en wat van jou is, is uiteindelijk ook van mij’. Niet zo handigmet erg jonge kinderen in de buurt. Er zal dus altijd volwassen toezicht moeten zijn, maar eigenlijk geldt dat voor iedere hond van elk ras.

Opvoeding van een Shiba

Iedere hond dient in zijn jeugd gesocialiseerd te worden en zeker met een ras als de Shiba, dat zich op volwassen leeftijd behoorlijk terughoudend op kan stellen, moet die socialisatie serieus ter hand genomen worden. Dat kan een hoop problemen op latere leeftijd voorkomen. Ga met de jonge Shiba naar een goede puppycursus, het liefst ergens waar ze goed met het ras bekend zijn en waar men niet hetzelfde van hem verwacht als van een herder of een retriever. Wees duidelijk met het stellen van de regels. De Shiba is intelligent en als hij de ene dag op de bank mag omdat hij toevallig een beetje ziek of zielig is, dan krijg je hem er de volgende dag niet meer vanaf. Consequent zijn is het toverwoord, ja is ja en nee blijft nee. Hard optreden tegen een Shiba is overbodig en ongewenst maar verschaf hem wél de duidelijkheid die hij nodig heeft. Probeer hem altijd een stap voor de blijven en minder leuk of ongewenst gedrag gelijk in goede banen te leiden. En dan nog kunnen ze met een onvermoeibare ijver je geduld testen. Het is dan ook wel een pré om over een beetje humor te beschikken als je besluit je leven te gaan delen met een Shiba. Als hij je dan eens aankijkt met zijn onverbeterlijke Shiba-smile terwijl hij ondertussen overduidelijk zijn middelteen naar je opsteekt dan kan je daar toch maar beter om lachen dan om huilen.

Training en beweging van de Shiba

De Shiba is niet de meest makkelijke hond om te trainen. Het vraagt geduld en doorzettingsvermogen. Niet omdat de hond daar niet slim genoeg voor is; hij is hoogst intelligent en leert snel en makkelijk. Zijn onafhankelijkheid zorgt er echter voor dat hij niet noodzakelijkerwijs altijd hetzelfde wil als zijn eigenaar. Hij is net zo eigenwijs als dat hij slim is. Voor de juiste beloning wil hij best wel wat doen, maar geen tien keer achter elkaar. Hou zijn training dus uitdagend, motiverend en gevarieerd. Zeker ook tijdens groepstrainingen want anders loop je het risico dat hij iets drie keer uitstekend doet om er daarna mee op te houden en zijn hondse medecursisten gaat lopen gallen. Raak zeker niet gefrustreerd als je andere honden de sterren van de hemel ziet lopen terwijl je Shiba ongeïnteresseerd in zijn neus zit te peuteren. Hij leert wel, maar hij doet het op zijn eigen manier. Voor een Shiba is het helemaal niet zo vreemd dathij wel gaat zitten als hij ‘zit’ hoort, maar dat dan wel met zijn rug naar de baas toe doet. Omdat hij behoorlijk stemmingsgevoelig is, dient het geen enkel doel om geïrriteerd te raken, want dan gaat hij helemaal op de dwarse toer, en kan hij volledig in staking gaan. Neem een kop koffie, adem in, adem uit en zie het als een uitdaging. Het grote geheim van het trainen van een Shiba: laat hem tot de conclusie komen dat het helemaal zijn eigen idee is om te gehoorzamen.

De Shiba is misschien niet zo groot maar hij gaat een stevige wandeling niet uit de weg. Ook hier kan je het, het beste afwisselend houden. Loop niet steeds hetzelfde rondje in hetzelfde park want dat gaat hem al snel vervelen. Pak eens de auto en zoek nieuwe plekken op met andere, interessante geurtjes. De Shiba loopt over het algemeen niet als een hondje achter de baas aan, hij kan behoorlijk ver afdwalen als hij op onderzoek uitgaat tijdens een wandeling. Daarnaast beschikt hij over een zeer goed ontwikkelde jachtdrift. Let dus op waar je een Shiba los laat lopen, de omgeving moet echt veilig zijn. Ook hier kan een goede training zijn nut bewijzen. Met name onder de reuen zitten exemplaren die niet altijd even goed omgaan met seksegenoten. Daarbij komt dat zijn neutrale lichaamshouding met de hoog gedragen staart enpuntige, naar voren gerichte oren op andere honden best uitdagend over kan komen en de Shiba over het algemeen geen uitdaging uit de weg gaat. Enige voorzichtigheid is dan wel geboden. Zwemmen is aan de meeste honden van dit ras niet besteed. Het merendeel van de Shiba’s houdt absoluut niet van water, al zal er wel eens een uitzondering zijn die de regel bevestigd.